Mijmeringen bij de viering over Zachtheid
januari 2024
Staan aan de oever
Staande aan de oever van de Maas, kan een moment zijn van peinzen, van verstilling en je even laten meedrijven met het water.
Stromend van de bron naar de weidsheid van de zee, schurend en sleurend over keien en stenen, knagend aan de oevers. Steeds opnieuw moet de stroom worden bedwongen mag hij zijn bedding niet verlaten.
De kiezelstenen, groot en klein rollen mee met die stroming, schuren tegen mekaar en slijpen door de jaren de scherpe kanten af.
Stroming, beweging, in het leven staan, in de volle stroming van het leven, is deelnemen en deelgenoot worden van het dagelijks gebeuren rondom je. Maar is ook een bestendig contact met de medemensen.
Anderen zullen je herkennen en aanvoelen met je scherpe kanten, met je directheid, maar hopelijk ook met de zachte rondingen van je karakter. Staande in de stroming van het leven is een dagelijkse oefening in verdraagzaamheid, tolerantie, begrip, en wellicht ook wel vergeving.
“Een steen verleggen in de rivier” (naar het lied van Bram Vermeulen) wordt dan telkens een uitnodiging en uitdaging om opnieuw met mensen te water te gaan, in het zelfde schuitje te gaan zitten, ondanks de vele en soms hevige tegenstromingen.
Na onze maandelijkse samenkomst met een achttal vrienden, zei iemand van de groep:“ als je ouder wordt is het van enorm belang goede vriendschappen te onderhouden, en te koesteren”.
Staande in de stroming van het leven, bots je soms wel weer op een scherpe kant bij iemand. Dit is dan “het” moment om nog aandachtiger naar die persoon te kijken, en niet te zeggen,“die schrijf ik af”, of nog “ die vriendschap ga ik afbouwen”.
De vissen in de rivier zwemmen steeds stroomopwaarts, opzoek naar de bron, tegen de stroming in.
Dode vissen drijven op hun rug met de stroming mee, zij spelen niet meer mee in het grote avontuur van de rivier.
Staande of deelgenoot zijn van deze “ levens-stroom”, “in-gebed” en “ingedijkt” IS een dagelijkse “ boei-ende” ontdekking, naar de weidsheid van onze levenstocht.
Theo Venken
